Najczęściej występujące choroby w rasie

Jak każda rasa, charciki włoskie mogą cierpieć na pewne choroby. Na część z nich są już opracowane testy genetyczne i daje to nam, hodowcom, narzędzie do tego aby nie łączyć w pary psów chorych bądź dwóch nosicieli (nosiciel nie jest psem chorym i nie ma objawów). Niestety są choroby, dla których testy są niedostępne, ponieważ mechanizm ich dziedziczenia nie jest jeszcze poznany i mogę się one dziedziczyć np. wielogenowo. Należy też wziąć pod uwagę, że nie wszystkie choroby genetyczne są dziedziczne. Czasami powstają one spontanicznie na skutek mutacji wywołanej jakimś czynnikiem. I wreszcie, są też choroby/przypadłości, które powstają na skutek urazu.

Choroby, na które są dostępne testy genetyczne dedykowane charcikom:

• FEH/ARAI/AI (familial enamel hypoplasia/amelogenesis imperfecta) – hipoplazja (niedorozwój) szkliwa nazębnego
  Choroba ta objawia się przebarwieniami zębów, robią się one szorstkie i chropowate, często są bardzo małe i spiczaste, a z wiekiem, powiększają się szczeliny między nimi.
  Według Uniwersytetu Kalifornijskiego, szacuje się, że około 14% charcików włoskich jest dotkniętych tą chorobą, a 30% to nosiciele.
  Sposób dziedziczenia – autosomalny recesywny, co oznacza, że aby urodziło się chore szczenię, oboje rodzice muszą być przynajmniej nosicielami genu tej choroby.

• PCAG (primary closed angle glaucoma) – jaskra pierwotna zamkniętego kąta
  Choroba ta pojawia się nagle, jest bolesna i nieleczona prowadzi do utraty wzroku. Powstaje ona w skutek szybkiego wzrostu ciśnienia w oku, co prowadzi do utraty funkcji nerwu wzrokowego oraz komórek zwojowych siatkówki.
  Należy zaznaczyć, że negatywny wynik test (N/N lub N/PCAG) nadal pozostawia 2% ryzyko wystąpienia jaskry pierwotnej zamkniętego kąta.
  Sposób dziedziczenia – autosomalny recesywny, co oznacza, że aby urodziło się chore szczenię, oboje rodzice muszą być przynajmniej nosicielami genu tej choroby.

• PRA (progressive retinal atrophy) – postępujący zanik siatkówki
  Choroba ta polega na degeneracji fotoreceptorów w siatkówce, co finalnie prowadzi do utraty wzroku. Średnia wieku, w którym jest diagnozowana to 6,5 roku. Natomiast może ona wystąpić zarówno u psa rocznego jak i czternastoletniego.
  Mutacja PRA występująca u charcików włoskich została oznaczona jako PRA-IG1, którą to możemy podzielić na trzy podtypy: PRA-IG1a, 1b i 1c. Charciki, które w locus A posiadają dwie kopie mutacji (aa) lub dwie kopie mutacji w locus D (dd) są 30 razy bardziej narażone na wystąpienie PRA.
  

Poniższa tabelka przedstawia z jaką częstotliwością występują u charcików dane allele (według UC Davis).